Do najbardziej popularnych i najczęściej hodowanych w naszych mieszkaniach czy domach zwierząt należą koty. Wraz z rosnącym wzrostem popularności kotów jako zwierząt domowych zaczęły pojawiać się zawodowe hodowle, mające na celu krzyżowanie kotów oraz wytworzenie nowych ras. Oprócz tradycyjnych ras spotykanych na co dzień, powstaje także wiele odmian pochodzących bezpośrednio od dzikich zwierząt. To takich odkrywanych stopniowo ras należą na przykład koty norweskie, które w swojej pierwotnej postaci były zwierzętami całkowicie leśnymi, występującymi w dzikich rejonach chłodnej Skandynawii. Można więc zgodnie z prawdą powiedzieć, iż współczesny norweski kot leśny powstał z przypadkowych (odbywających się w sposób naturalny, bez jakiegokolwiek udziału człowieka) krzyżówek między zwierzętami długowłosymi żyjącymi na wolności a hodowanymi przez ludzi kotami domowymi.
Na przestrzeni wielu wieków z powstałych w tego rodzaju okolicznościach mieszańców rozwinęły się zwierzęta doskonale przystosowane do surowego życia, a więc posiadające bardzo gęste, półdługie oraz niezwykle ciepłe futro. Co więcej, dowolność oraz bardzo duża różnorodność puli genetycznej, przekazywanej następnym pokoleniom kociaków, zaskutkowało pojawieniem się urozmaiconych kolorów. Koty norweskie można więc spotkać w niemal każdym typie umaszczenia. To właśnie to futerko jest obecnie największą ozdobą oraz wizytówką rasy norweskiej. Zwierzeta te od dawna spotykane były w najzwyklejszych chłopskich zagrodach, gdzie nikt nie troszczył się o podopiecznych, co świadczy o tym, iż są to stworzenia zaradne i samodzielne. W miarę tego, jak kraje rozwijały się, a arystokracja zaczęła gustować w niezwykłych rasach zwierząt, które z upodobaniem trzymano na wykwintnych sofach czy przy bogato zdobionych kominkach, kot norweski zyskiwał coraz większą popularność. Z chłopskiego pupila stał się kanapowcem.
Wraz ze zmianą populacji tych zwierząt recesywny gen odpowiedzialny za długą sierść był wypierany przez gen warunkujący występowanie włosów krótkich. W ten sposób hodowcy odkryli rasę norweską przystosowaną do życia w domu. Dzisiejsze czworonogi mają duże, silne i muskularne ciała, o wydłużonym tułowiu, a także dobrze zbudowane i długie łapy. Głowa tych kotów zazwyczaj jest trójkątna, średniej wielkości, z długim i prostym nosem oraz stosunkowo dużymi, wysoko osadzonymi uszami z wyraźnymi pędzelkami włosów na końcach. Ozdobą kota są też: długi i gęsty ogon, “portki” na tylnych kończynach oraz kołnierz na szyi. Co ciekawe, wraz ze zmieniającymi się porami roku, a więc obniżającą się temperaturą, kołnierz ten zwiększa swoją gęstość ochraniając delikatny pyszczek przed zimnem. Na reszcie ciała sierść pozostaje półdługa. Jest ona jednak na tyle mocna i sztywna, aby chronić resztę ciała zwierzęcia przed chłodem.
Dodatkowo futro kotów norweskich wzbogacony jest gęstym i grubym podszyciem. Ich oczy mają kształt migdałów, są lekko skośne i mają różne barwy. Współcześnie zauważa się silny wzrost sierści tych zwierząt, wskutek czego kot norweski stał się raczej zwierzęciem długowłosym. Poza tym, dzięki krzyżówkom z persami, bardzo wzbogaciła się także kolorystyka kotów oraz faktura ich futra. W związku z tym, chociaż wygląd poszczególnych osobników został przez hodowców dość skrupulatnie znormalizowany, to jednak dopuszcza się krzyżowanie poszczególnych kotków bez względu na ich umaszczenie. Takie zabiegi nie tylko dodatkowo wzbogacają gamę kolorystyczną futra tych zwierząt, ale również przyczyniają się do zachowania typu oraz jakości futra. Wiadomo przecież, że nie każda odmiana barwna ma tak samo silną sierść okrywową albo równie gęste podszycie.
Czarne koty na przykład mają mocniejsze włosy okrywowe kosztem mniejszego podszycia. Z kolei niebieskie posiadają gęste podszycie, ale sierść ogólnie rzecz biorąc jest słabsza. Najbardziej zbliżone do ideału są zaś czarne koty pręgowane. Jednak bez względu na to, czy posiadane przez nas koty norweskie są zgodne z wzorcem rasy, czy też nie posiadają czystej krwi, zwierzęta te są zachwycająco piękne i niezwykle dostojne. Doskonale nadają się dla ludzi o spokojnym trybie życia, lubiących odpoczywać na kanapie. Logicznie rozumując, rasy tej nie powinny hodować osoby bardzo aktywne fizycznie oraz żywiołowe, lubiące spędzać czas w ruchu wraz ze swoim małym ulubieńcem. Jeśli chodzi o charakter, koty te są bowiem bardzo przyjacielskie i otwarte. Lubią towarzystwo ludzi, bez względu na to, czy mają do czynienia z dorosłymi czy dziećmi. Każdy opiekun musi jednak pamiętać, że są to jednocześnie stworzenia niezależne oraz inteligentne, dlatego nie zawsze robią to, czego się od nich oczekują i nie dadzą się wyszkolić.
Poza tym, zwierzęta te są niezwykle ciekawskie i bardzo lubią poznawać nowe osoby, zwierzęta, przedmioty oraz miejsca. Lubią otoczenie, które zostało specjalnie dostosowane do ich potrzeb, a więc takie, które umożliwia wspinaczkę, skoki oraz polowania. Mają wyostrzone zmysły, są czujne oraz lubią polować. Warto więc zapewnić im odpowiednie ku temu warunki, aby nie nudziły się w zamkniętym mieszkaniu. Jeśli jednak nie mamy możliwości udostępnienia im piwnicy czy ogrodu, trzeba koniecznie kupić wiele ciekawych zabawek. Na koniec, warto zapamiętać, że każdy kot norweski, podobnie jak pies, jest wierny . Z całą pewnością będzie naszym najlepszym przyjacielem do końca życia.
